Weekje Roemenië omgeving Oradea sept. 2016
13 sept 2016 – 20 sept 2016
Met vliegtuig gaat het van Eindhoven richting Debrecen te Hongarije. Een vlucht van ong. 2 uur.
Nico Spaan haalt me op van het vliegveld en samen rijden we richting Oradea. Aan de grens wordt je goed gecontroleerd, maar we kunnen snel weer doorrijden. Rijdend door het heuvelachtige landschap van dit gedeelte van Roemenië, bemerk je onderweg al dat men hier jaren terug leeft. De huizen, welke je in onze ogen geen huizen kunt noemen, ogen vrij oud en krotterig. Electriciteits kabels gaan over de weg. Bij de huizen een groot hekwerk om eigen terrein af te schermen. Honden liggen veelal aan een ketting en ze hebben niet t idee zoals hier in het westen een hond als huisdier te houden, welke ook in de huiskamer mag rondbanjeren. Zover zijn ze hier niet. Honden fungeren als wakers. Zo rijdend komen we geen zwerfhonden tegen. In dit gedeelte van Roemenië is al veel gedaan aan de overvolle populatie van zwerfhonden. Veelal heeft dit SOSdogs op zich genomen. In totaal is er meer dan 30.000 sterilisaties hier door deze organisatie verricht. We gaan sosdogs een dezer dagen nog een bezoek brengen.
Na ong. 1,5 uur komen we aan in Oradea. Het is dat het al wat donker begon te worden, waardoor je niet goed kon zien hoe het er hier bij staat. Wel typisch de trams die hier rondrijden. Ook oude, uit de jaren 60,maar ook nieuwere. Grappig. Het functioneert nog steeds.
We rijden de stad uit en na zo’n 20 minuten komen we aan in dorpje Cetariu . We worden welkom geheten door Norra, die vrolijk kwispelend op ons af rent. De pups in de kennel, zwiepen met hun staartjes. Ze zijn zo blij en vrolijk en willen me allemaal begroeten.
Na even bij te zijn gekomen, gaan de pups s avonds de bench in. 11 pups naar binnen , Diego daarentegen is ondertussen al een flinke lobbes geworden. Is even tillen, maar het lukt. De pups doen het goed. Die kleine donderstenen van “de 4 nonblondes”, zoals we ze noemen, zijn erg beweeglijk, op Patrick na. Bibi is ook al flink gegroeid en is echt niet meer het kleine pupje van 2 mnd terug. Norra mag ook bij ons op slaapkamer en gaat gewoon, net alsof het dagelijkse kost is, gewoon in haar mandje liggen, met natuurlijk af en toe een “plof” op het bed bij ons .
De volgende dagen staan in het teken van verzorging van de pups: Benjamin, Pip, Fleurtje, Fayen, Diego, Jax, Xena, Patrick, Mirabela, Bibi, Sissy en Norra, bezoek dierenarts en sos dogs.
Het weer is schitterend, lekker warm zonnetje en we besluiten de volgende dag een bezoek te brengen aan sosdogs. Nico blijft bij de pups en bij Norra, zodat wij-dames van Stichting Poot – kunnen gaan.
Bij Sosdogs was juist Rita Mag , de dierenarts, bezig met het steriliseren van een hondje. Het gaat absoluut niet zoals hier bij ons in Nederland. Nee. Je mag er gewoon bij gaan staan en meekijken. Het was mijn eerste “live experience” met het steriliseren van een hond.. en nu? Het lukt niet: de hond is te oud om hoge dosis narcose te geven, ze bloedt te veel, de dierenarts kan haar werk niet uitvoeren. Ook Rita zelf had met het beestje te doen, maar het ging gewoon weg niet en de sterilisatie kan niet voortgezet worden. Het was zo’n leuk beestje, gevonden door Loredana Magyari. Het arme beestje heeft ook al het nodige op straat meegemaakt, bij haar waren stukjes van haar oren en staart afgeknipt door gemene Roemenen. Unfair om zoiets met een dier te doen….
Even tussen door: Het goede nieuws is, dat het hondje wel een fijn warm huisje heeft gekregen. Ze is onlangs geadopteerd !!! ( haar naam van het hondje en foto zal ik tzt plaatsen, die krijg ik binnenkort van Loredana )
Nu verder met mijn verslag:
…Gelukkig lukken de sterilisaties over het algemeen goed en verlopen de ingrepen voorspoedig. Rita is er handig en kundig in.
Na even bij Rita te hebben gestaan en gesproken, gaan we daar op het immense terrein de “stations“ bezoeken waar in totaal wel meer dan 500 honden kunnen lopen. Een groot gebied, afgezet, waar de honden hier vrij kunnen lopen. Bij ieder station, staat een “huisje”, welke permanent bezet wordt door een medewerker van SOSdogs, die de honden eten, voer, verzorging ed. geven. Om de 24 uur worden ze afgelost. We lopen het veld af richting eerste station en daar komen de eerste honden al aan.. blaffend, begroetend, sommige afwijzend en op afstand, maar ook een aantal, die dicht bij je in de buurt komen. Bijzonder om mee te maken. Hier hebben de beesten het wel goed, ze blijven in de buurt van het station, gaan er lekker liggen, luieren, beetje ruzie maken af en toe. Hier kunnen ze hond zijn. Met de medewerker is het moeilijk communiceren. Ik spreek de Roemeense taal niet, zij geen Engels, maar wel veel Hongaars, en dat is nou net een taal die wel erg moeilijk is…
We besluiten na verloop van tijd door te lopen naar de volgende 2 station/ “huisjes”. Ook hier weer een begroetingsceremonie van tig honden. Er liggen honden overal, in d e schaduw, in de zon, op een huisje, in kuilen in de grond..
Terugweg komen we weer langs de beide stations, en opvallend was dat de honden niet meer op ons reageerden. Op een enkeling na, ze bleven gewoon liggen. Het was net of ze zoiets hadden van: ‘Och jee..die twee kennen we al, zijn net ook al hier langs geweest, maak je niet druk
Respect voor SOSDogs die dit allemaal gerealiseerd heeft.
De ochtenden staan in het teken van het allereerst overbrengen van de pups naar de buitenkennels.
Een voor een worden ze naar buiten gedragen. Ze krijgen brokjes ,water .Gelukkig is het weer mooi droog en zonnig en kunnen ze rennen, spelen en luieren in de kennel. ’s Middags hebben ze een rustuurtje. Moe van al het spel, ploffen ze neer op de grond en slapen maar.
Ondertussen maak ik de benches schoon en zorg ervoor dat ze in gereedheid zijn , voor ’s avonds wanneer ze weer naar binnen komen. De handdoeken uit de benches worden in de wasmachine gedaan. De ander maakt de kennels “poepvrij” voor zolang t duurt, want poepies??? Ze kunnen er wat van.
Naarmate de dagen vorderen, merk je dat de pups zich steeds meer aan elkaar gaan meten, af en toe “knalt” t in die kennels.. maar je hoeft maar even te roepen van stop/ mopperdemopper, en ze weten donders goed, hoe klein ze ook zijn, dat t genoeg is geweest met t gedonder. Hahaha. Die koppies, ze kijken dan allemaal in één keer om .Ze weten het !
In de middag worden de pups een voor een op schoot genomen en we gaan ze knuffelen, kammen, controleren op vlooien en oormijt en oren worden schoongemaakt. Ze vinden het allemaal prima. De hechting van de sterilisaties die uitgevoerd zijn bij hen, zien er ook goed uit. Geen ontstekingen. Het geneest goed.
’s Avonds pakken we een restaurantje en je kunt hier in de stad goed eten. Voor een tientje! Incl. drank. Prima te doen. We hebben gegeten in een mooi restaurant in Paleu, liggend aan een groot meer en we hebben gegeten in de stad Oradea zelf. Alleen de taal is wat moeilijk. Zelfs de serveersters kunnen over t algemeen geen Engels. In één restaurant wel, die eigenaresse kon Engels en Duits, dat was makkelijk. Kon ze ons de kaart uitleggen, want van het Roemeens was niet veel te maken.
’s Maandags worden de doggies gechipt. Karsci en Raluca Lazarovici Veres komen naar “ons” huis. Maar het regende zo gigantisch. De pups zaten buiten en waren door de slagregen zo vies, nat en modderig geworden..maar goed. Ik heb ze één voor één naar binnen gehaald, aan een ander overhandigd, waarna ze een chip kregen en dan maar even de bench in. Ikzelf was net een modderpopje, vol met modder, kleipoten, vegen. Nu zijn de hondjes klaar om te vertrekken naar Nederland. Ze hebben een paspoort, ontwormt, gesteriliseerd en nu dus gechipt. Maar dat wordt nog even wachten tot vrijdag, want dan mogen de pups én Norra naar Nederland.
Al met al kan ik zeggen dat t een hele ervaring is geweest, je begeeft je in een wereldje, terug in de tijd, waar de mensen-zeker in dorpen- het niet breed hebben, wonen in onze ogen in krotten, het lijkt minstens 50 jaar terug. In de stad is het beter, maar de dorpelingen niet. Ze leven daar nog gemoedelijk, ondanks dat het moeilijk voor hen is, maar ze ogen tevreden. Ze moeten lange dagen maken, gaan waarschijnlijk gewoon wanneer het donker wordt, naar bed en staan weer vroeg met daglicht op. Hoe bijzonder was het, dat om 19.00 de koeien die van de weilanden komen, weer naar huis gaan. Een hele kudde loopt over straat, een enkeling slaat af richting haar huisje. Ook de geiten weten de weg en slaan de juiste straat in. Dan één of twee koeien naar links of naar rechts richting hun huisje en de rest loopt door !! Geweldige ervaring is dit..Zo deden ze het heel vroeger in Nederland ook !!
Zouden ze ook zo gestressed leven zoals hier in Nederland? Ik vermoed het niet, ze hebben andere zorgen, Overleven in een corrupt land, terwijl het land zo prachtig is ! Zo jammer voor hen.
Ga je zuidelijker het land in, zijn ze nog niet zover met het steriliseren van de straathondjes. Terwijl dat de beste oplossing is om populatie te verminderen. Daar- Boekarest en nog verder richting Bulgarije e.d.- heb je die gruwelijke dog catchers. Bah. Barbaars. Zo cruel. Dat heb je in dit gedeelte van Roemenië (gelukkig) niet (meer). Met dank aan hen die dit gerealiseerd hebben, waaronder o.a. SOSdogs .
Na een weekje ga ik weer met vliegtuig terug naar Nederland. Nico brengt me weer naar Hongarije Debrecen en van daaruit vlieg ik weer richting Eindhoven en dan met trein naar huis.
Chenoa en Chinouk besnuffelen me van top tot teen. Ben blij ze ook weer te zien.
Een paar dagen later (eind september 2016) komen de pups richting Nederland. en Norra!!!
We wachten ze met smart op en wensen alle pups en Norra een heel fijn huisje !!!
Dit was mijn verslag van een weekje Roemenië. Hoop dat je het met plezier gelezen hebt. Groet,Alice 
Ik ga zeker nog een keer terug !!!